Düşüncelerimin beynim de oluşturduğu uğultudan uyuyamadan, güneş ışıklarının göz kapaklarımı delercesine içeriye geçmesiyle uyandım sabah... Acı verir oldu her gün... Oyalandım biraz yatakta, gün başlamasın diye. Unutulur sanırdım, zamanla büyüyormuş meğerse yeni doğan bir bebek gibi günden güne acısı... Saklayamıyorum artık kendimden... Aynaya doğru yol aldım yavaş adımlarla... Etraf karardı yorgunluğun verdiği etkiyle, durdum... Topladım vücudumu ayakta duracak kadar... Aynaya baktığımda göremedim "ben"i... Aa yoksa sararmış mı yüzüm? Gözlerimin altı mı kararmış? Gözlerimin içi niye gülmüyor ki? Kirpiklerim top top olmuş nemden... Sanırım tüm gece ağladım rüyalarımda yine... Tersi çıkardı hani rüyaların... Neden yalan değil gördüklerim?... Uyandığımda sönmeden daha da üstüme geliyor kabus gibi her şey, neden? Yok sanırım yalnış tanıdım hayatı... Ya da ben bu hayat için yaratılmadım... Geçmişi düşünmekten ilerleyemiyorum... Sen nerdeysen orda kalıyorum... Hayat senden ibaret bir olgu... Seni tanımak için yaratıldım sanki, seni beklemek için sadece, geleceğe gitmek, geçmişe dönmek, şimdi de yaşamak... Her neydeysen işte... Seni tanımak için yaşadım... Artık varsın biliyorum.
Bu yazı benim olmalıydı dersin ya, işte o anı yaşamaktayım...
Bu acıların bir gün sona ermesini, senin tekrar neşelenmeni istiyorum ben...
=)