Yaşlar doluyor gözlerime...
Farketmeden... Öylece otururken...
Birden bire camdaki yansımama bakıyorum, gözlerime bakıyorum... Neler gördünüz diyorum neler göreceksiniz daha... Benimle birlikte yaşayıp yine benimle çürüyüp gideceksiniz.
Korkuyorum farketmeden yaşamdan. Terkedilmekten sonsuza dek ve terketmekten... Tek başıma sonsuzluğa gitmekten. Güldüğüm insanların gitmesinden korkuyorum... Hüznüm bu yüzdendir belki de... Kimbilir... Ben bile anlamıyorum artık kendimi...
O kadar çok üzüldüm ki, artık bir şey kalmamış hayatta üzülecek... Belkide tam tersi hiçbir şey kalmamış mutluluğu ifade eden...
Hep kaçtım, saklandım. Kitledim kendimi bir odaya anahtarı çok uzaklara yolladım. Kimse giremedi belki içeriye ama gölgeleri girdi. En ufakları bile artık o kadar büyüktü ki, kapıyı açıp kaçamadım artık... Korktum... Kimsede değil suç, sadece bende.
Yalnızlık istiyorum sadece. Hiç kimse bilmesin ben kimim, neyim, ne olmaya çabaladım, şimdi nerdeyim...
Arkama bakmadan yürümeye çalışıyorum beni bekleyen bir hayatın olduğuna, her şeyin değişebileceğine inanarak. Korkuyorum; bir ses duyarım geçmişten gücüm biter, gidemem, deneyemem...
Artık hatırlamayın. Bırakın gitsin, dönmesin...