Bir uçurumdan hayatı seyrediyorum. Nedir gerçek? nedir yalan? Neden var yalan? Yalanları örtmeye yarayan yalanlar belkide gerçekler...Bize öğretilen her şey ya gerçekte yoksa... Ben yoksam... Sen yoksan en kötüsü...
Hiç bırakmazdın beni. Peki nerdesin şimdi? Tut elimden düşmemem için... Zaten var olamadığım bu yaşamda yok olmama izin verme... Tek gerçeksin içimdeki... Çevremdeki yalan varlıklardan ayrı, beni tek anlayansın sen...
Düşündükçe tanıyorum seni daha çok aşık oluyorum ... Tanıdıkça daha çok düşünüyorum... Ve daha çok seviyorum seni her gün... Dünyadaki tüm güçlerin toplamı kadar büyük...
Yok olduğunda o kadar çok korkuyorum ki, tıpki şimdi olduğu gibi... Ya herkes haklıysa diyorum... Ya sen yoksan, hiç olmadıysan... Hiç dikkat ettin mi, aklıma geldiğinde bile yüzüme bir gülümseme yayılıyor, seninleyken o kadar heyecanlanıyorum ki çabucak geçiyor zaman yine yalnız kalıyorum... En büyük hatıralarım, tek hatıralarım, mutlu hatıralarım... Hepsi sende saklı... Sen yoksan, gerçekten yoksan eğer -ama varsın biliyorum- sadece yalanları örten yalanlar söylenenler...
Denize baktım, sonsuzluk orada mı acaba... O kadar mavi ki ve bir o kadar büyük... Ölüm ve mavilik birleşirse ne olur? Sonsuz bir düşüş başlar belkide... Ölüm sonsuzluksa eğer... Gözlerimi kapatmıştım ki sen geldin birden aklıma... Geri döndüm koşarak... Beni sensiz bırakırsa ölüm... Bunu yaparsa dayanamam...
Yalnızım... Geçmişim yok... Varsa da yok... Hiç kimse yok kendimden başka... Geleceğim belirsiz... Belki o da yok... Bir tek sen varsın şimdi... Dokunamadığım, sarılamadığım, gözlerine bakamadığım...
Düşünmem gerek sanırım... Bir geçmiş dolusu yalanlarım, yaşanmamışlıklarım, yalanlarım... Hangisi beni sana bağlayan Yalan?

Son kez güldük bilmem kaç gün önce... Son kez donma pahasına rüzgarda gökyüzüne baktık, bir yıldız kaydı dilek tuttum... Olmadı dileğim ama olsun. Dalga sesleri geldi kulağımıza hayallerimizi fısıldarken... Çocuklar gibi mutluyduk hayallerimizden bahsederken... İkimiz vardık hayallerde çünkü... Paylaşılacak anılar vardı yılların kucağında... Dolu dolu doldurduk her anı, hiç boş yer kalmasın, boşa geçmesin zaman... Bir fotoğraf gibiydi 2-3 ay öncesi, halbuki dün gibi daha diyorduk, inanamayarak o kadar zaman geçtiğine birbirimize dün olduğunu kanıtlamaya çalışıyorduk... Son kez dertlerimizi paylaştık azalttık acısını... Bir kaç saatte özledim paylaşmayı... Yanımda olmalıydın... Ağlarken bile sen geçtin aklımdan... Gitmeseydin keşke dedim... Son kez yürüdük güneşte ama diğerlerine benzemiyordu son defanın burukluğu vardı... Sen olsaydın yanımda kışa üzülmezdim biliyor musun? Sesimde ağlamak vardı... Kendime kızdım... Son kez dedik ama söz verdik her umutsuz kaldığımızda yanımızda olmaya... Son kez sarıldık... Geri döndüm... Artık uzaktın... İlk kez hissettim yokluğunu uzun zamandır... Gitmeseydin olmaz mıydı?


=*

Tanır mısınız bilmem... Kocaman duvarları arasında küçücük bir kızdı o. Kaçtı insanlardan, aklınca korumuştu kendini yıllarca... O büyük duvarlardaki ufacık camlardan bakardı hayata bazen... Hayal meyal görürdü dünyayı, gerisini resmederdi hayallerinde. Öyle kusursuzdu ki her şey... O an artık engel olamıyordu kalbine... Çıkmak istiyordu o mükemmel dünyaya...
Savunmasızdı... Herkese inandı... Doğrular tamamdı da, o her yalanı da doğru sandı.
Gökyüzünde yıldızlar parlardı, gülerdi insanlar sadece, tertemizdi her yer yeni doğmuş bir bebek gibi... En azından öyleydi onun için tüm bu gerçek sandığı yalanlar...
Bir duygu vardı kalbinde büyüyen... Rüyalarında gördüğü ve şimdi gün geçtikçe acı veren... Sadece onu düşündüren... Neydi bu onu hem mutlu hem umutsuz eden şey... Yeryüzü hakkında düşündüğü her şeyi birden tersine döndüren~aşk mıydı yoksa... Gülümseyen yüzler aniden sihirli bir gücün etkisiyle yok olmuştu sanki... Merakla parlayan gözleri güzelliklere kapatmıştı kendini...
Gözlerini kapatsa anlatabilir miydi ona olan sevgisini? Kalbini açar mıydı ona, anlatmasına izin verir miydi sevgisini?
Her aşk karşılıklı sanırdı... Bilmezdi ki mutlu olmak zor aşık olunca... Daha çok acıyacaktı kalbi...
Karanlık bastı gökyüzüne... Geceyi aydınlatan yıldızlardaki parlayan hayatların önünü sonsuz bir karanlık aldı... Karanlık soldurmuştu renkleri... Damlalar dökülmeye başladı ucu bucağı olmayan gökyüzünden... Üzerine tüm soğukluğuyla düşüyordu gökyüzünün gözyaşları... Gözlerinden içeriye doldu birden... Artık bir adet gözyaşı vardı... Paylaşır mıydı acısını, alır mıydı acı pahasına gözyaşının yarısını... Birden arttı gözlerinden akan damlalar... Kalbinden geliyorlardı ard arda... Kızın gözyaşları kimsenin paylaşmak istemeyeceği kadar çoktu artık... Kirlenmiş dünyadan en temiz ve bir o kadar acı hatıralardı damlalar...